Wat een kleintje he?!

Wat een kleintje zeg! Hoe vaak we dit wel niet gehoord hebben! In 2019 stond mijn wereld even op zijn kop. Nou niet alleen dat van mij, maar ook dat van mijn familie. Mijn zus en haar man waren in verwachting van een kleintje. De zwangerschap verliep eigenlijk "gewoon", tot op deze ene dag.

Het was maandag 23 september, mijn zus had de hele middag al gerommel in haar buik. Haar collega's en zij zelf dachten dat er een patroon in de harde buiken zat. Zullen het weeën zijn? Nee joh, daar was het écht nog te vroeg voor! Ze was nog maar 27 weken zwanger. Toch belandt ze tegen de avond aan in de ambulance richting Zwolle. Ik werd gebeld en ging als een speer richting hun huis. Nog nét zie ik dat ze de ambulance in gaat en de deur gaat dicht. Jorg en ik springen bij haar man in de auto en zo rijden we achter de ambulance aan. Uiteraard is deze al snel weg en houden wij het niet bij. In de auto hoor ik dat er een kans bestaat dat de kleine al geboren gaat worden onderweg. Mijn hoofd hoort deze binnen komen en het enige wat ik kon denken was: hopelijk haalt ze het ziekenhuis met de baby nog in haar buik. 

Wij komen aan in Zwolle en horen uiteindelijk dat de kleine nog is blijven zitten. Maar voor hoelang?

Medisch wordt er alles aan gedaan om de baby langer te laten zitten. Mijn zus krijgt weeënremmers, de kleine medicatie voor de longrijping, magnesium voor de hersenen en zoveel meer... Ondertussen voorzie ik de nodige mensen van informatie, want mijn vader was met vakantie en mijn broer zat thuis te stressen. Langzaam loopt de klok tegen middernacht aan en gaan Jorg en ik naar huis, om de volgende ochtend om vijf uur weer in de auto te zitten op weg naar Zwolle. Bijna geen oog dicht gedaan natuurlijk. 

Ik heb vanuit huis vanalles meegenomen. Uiteraard ook mijn camera, maar een bevalling vastleggen had ik nog nooit gedaan en dat stond eigenlijk ook niet op mijn planning. Maar dit zou ook niet zomaar een bevalling worden. Door iedereen in het ziekenhuis werden we, lees de ouders en ik inmiddels, voorbereid op het ergste. Uiteraard gaat het ziekenhuispersoneel hun uiterste best doen.

Na uren de weeën weten tegen te houden, kan het lichaam het niet meer volhouden. Alles in de kamer staat gereed en er verzamelen zich ineens veel mensen in de kamer. De kleine man, 1000 gram, komt ter wereld en ik mocht dit vastleggen. In de uren die vooraf gingen is dit plan ontstaan. En achteraf ben ik hier nog steeds dankbaar voor. 

De bevalling was in de avond en het leek de verpleegkundige geen goed idee dat ik nog terug naar Giesbeek zou rijden vanuit Zwolle. Het was een lange, heftige dag. Ergens had ze nog een bank en een dekentje voor me. En zo lag ik op de bank in het ziekenhuis. Ik moest wel een wekkertje zetten, want ik moest vroeg van de bank af zijn. Geen probleem, maar even een paar uurtjes de ogen dicht was fijn. 

Dagen van vele zorgen volgen. Deze dagen werden weken en daarna zelfs maanden.

Een echte aanraking of knuffel zat er voor mij als auntie niet in. Wij hadden een scheidingswand tussen ons in. Vechtend vanuit de couveuse en hopend aan de andere kant hielpen wij elkaar erdoorheen. Wat heb jij je ouders en ons ook vaak laten schrikken met jouw achteruitgang en ademstops.

Na weken in Zwolle kwam je eindelijk dichterbij. Je mocht in Arnhem verder groeien en vechten. Na maanden ziekenhuis mocht je dan ook eindelijk naar huis en mocht ik je eindelijk vasthouden. Voor mij een moment waar ik lang naar uitgekeken had. Later nam ik de kleine af en toe mee voor een wandeling buiten. En ja mensen, wat is hij klein he?! Je moest eens weten...

Deze blog zegt alles voor mij! Ik neem het niet voor lief dat een zwangerschap maar gewoon is. Hoeveel verdriet er samen kan gaan met zwangerschappen besef ik zeker. Dit is één van de vele verhalen die jullie meemaken. Maak die ene foto, ook al is het met je telefoon, maar geef de herinnering een beeld, want dat zegt zoveel meer dan woorden...!