Mijn lieve mams

Het is zaterdag 1 oktober 2016. Ik sta op om eigenlijk te gaan werken maar ik voel aan alles in mijn lijf dat ik naar mijn moeder moet. Ik bel naar het werk en meld mij af. En dan ga ik naar het huis van mijn ouders. Mijn moeder zie ik zitten in een stoel naast het bed wat inmiddels beneden staat. Jaimy het is goed zo zijn de woorden die ze uitspreekt. Ik knik alleen maar en barst in tranen uit. Het besef dat er een einde komt aan haar lange gevecht tegen kanker. Ik vertel haar dat het oke is.

Hoe heb ik deze woorden ooit uit kunnen spreken!

Waarschijnlijk had ze dit gesprek al gevoerd met mijn vader want die komt mij en mijn mams een dikke knuffel geven. Mijn broer en zus komen ook naar het huis toe en krijgen het nieuws ook te verwerken. De huisarts wordt gebeld maar hij blijkt net dit weekend totaal niet in de buurt te zijn. Mijn moeder heeft namelijk alles al vastgelegd. Wanneer zij niet meer kan mogen wij de huisarts bellen. Er komt een vervangende arts aan huis en alles wordt in gang gezet. Er worden nog wat mensen gebeld om afscheid te komen nemen en dan is iedereen de deur uit.

Dat klote moment staat op het punt te beginnen. Mijn lieve mams krijgt medicijnen toegediend om langzaam in slaap te gaan en niet meer wakker te worden. Maar haar wilskracht om te leven is heel groot. Waarbij het meestal uren duurt geeft mijn lieve moeder niet op.

Zo volgen er dagen dat wij nog aan haar bed zitten en uiteindelijk overlijdt ze op woensdag 5 oktober. Het ergste telefoontje ooit moet ik gaan plegen. Ik bel naar het patrimonium en geef door dat mijn lieve mams er niet meer is. En verder loop ik vooral moedeloos in het rond. Er komen mensen in en uit en alles gaat redelijk in een waas voorbij. Mams wordt thuis opgehaald om verzorgd te worden. Uiteindelijk besluit ik ook een deel mee te willen helpen en dat mag. Zij mag natuurlijk niet zonder haar vaste lippenstift kleur in de kist komen te liggen.

Diezelfde middag heeft mijn broer een afspraak bij de tattooshop. En ja deze was al gepland. Mijn vader staat erop dat wij gaan, hij blijft thuis. En zo zitten wij daar alsnog in de middag. Ergens voelde het heel fijn. De dames in Terborg kende mijn mams ook en wisten dat dit te gebeuren stond. Voordat wij de deur verlaten krijgen wij een mooie tekening mee met een busje erop. Het was haar favoriet daar aan de muur. Een kopie daarvan leg ik in haar kist. Het orgineel straalt bij mij in de kast. Gelukkig dragen wij haar hartslag voor altijd bij ons.

In de dagen die volgen moet er nog vanalles geregeld worden. Maar het voorbereidende werk heeft mijn moeder al gedaan wij hoeven het alleen nog maar uit te voeren. Voor het overlijden hebben wij gesprekken gevoerd. En ik kan je vertellen op dat moment wilde ik er keihard voor wegrennen. Maar op dit moment voelt het fijn. Zij krijgt de uitvaart zoals zij het gewild heeft.

Ook komt er een mooie rouwauto op ons pad. Een volkswagenbus! Gelijk hebben we deze nog geregeld. Nee mam aan deze had jij nog niet gedacht. Haar kist wordt voorzien van teksten, tekeningen en lieve groetjes. En aan haar voeteneind de tekst: ik had ook liever op het strand gelegen. Een plek waar zij altijd mocht stralen en naar mijn idee het gelukkigste was. Tussendoor maak ik wat foto's met mijn telefoon.

Het is 9 oktober, het afscheid nemen begint. Handen schudden totdat het stopt. Wat verschrikkelijk is dit! Maar grotendeels krijg ik niet mee welke handen ik eigenlijk schud. Deze avond mag snel voorbij zijn.

De dag van de uitvaart op 10 oktober, de verjaardag van haar oma, we moeten vandaag echt afscheid nemen. Haar busje komt voorrijden en even begin ik te stralen. Mams als je deze toch eens kon zien! Een mooie lichtblauwe verschijning.

Al haar bloemen en de kleurrijke kist worden ingeladen. En voordat wij naar Dieren gaan rijden wij langs huis. Nog een laatste ronde maar wel in stijl. Er hebben zich vele mensen verzameld en vormen een haag. Vriendinnen van ons maken een paar foto's en hebben ballonnen uitgedeeld en deze laten met zijn allen de lucht in gaan. Om vanuit daar naar Dieren te rijden.

De dienst begint en het nummer van safri duo wordt afgespeeld. Even wiebelen we mee op de trommels die klinken en dan heb ik een flinke hap lucht nodig. Mijn zus en ik spreken namens ons over onze mams/vrouw. En alle woorden die daarna komen daar krijg ik niet zoveel van mee. Het einde van de dienst is in zicht maar er komt naar mijn idee geen einde aan de mensen die voorbij de kist lopen. Wat een geliefd mens ben je toch.

Mijn moeder wilde ons absoluut niet opzadelen met koffie en cake. Nee wij rijden naar Lathum en in een zaaltje proosten wij op haar. En dan zit de dag erop. Veel is er langs mij heen gegaan waardoor ik niet alles bewust meegekregen. Waarschijnlijk heeft mijn beschermingsmechanisme in mijn lijf zijn best gedaan. Want zoveel verdriet kan ik niet aan.

Inmiddels zijn wij, ben ik, 9 jaar verder maar kijk ik af en toe nog terug op de beelden die ik heb. Het zijn er niet veel maar de foto's zijn mij dierbaar. Doordat ik deze ervaring met mij mee draag kan ik mij goed voorstellen hoe zo'n heftige dag in je leven kan voelen. Maar zie ik ook de meerwaarde van het hebben van beelden. Dus maak die ene foto met je telefoon. Of nog beter laat foto's voor je maken dan heb jij er geen omkijken naar! Dat er geen uitvaartfotograaf bij was had ik achteraf gezien anders gedaan. Maar 9 jaar geleden zag de tijd er heel anders uit. Het is fijn dat er tegenwoordig veel meer opties mogelijk zijn.