Mijn eerste uitvaart. Maar is dit ook mijn laatste?

Zaterdag 1 februari, ik kreeg een telefoontje dat mijn gezinsshoot voor morgen niet meer doorging. Maar dat ik wellicht wel nodig was voor een ander type shoot. Ik hoor wel hoe en wat geef ik aan. Ik hing mijn telefoon op en er rolde tranen over mijn wangen. Ik vertel vriendjelief dat mijn shoot voor morgen al niet meer nodig is. Voor dit beruchte telefoontje had ik contact met Esmi om samen een shoot te plannen. In eerste instantie lekker buiten in de natuur en aan het water bij Giesbeek. Esmi gaf aan dat dit helaas haar laatste gezinsfoto's gaan zijn. We bespraken samen de wensen en mogelijkheden zodat het de laatste mooie herinnering zou worden. De locatie werd al verplaatst in de loop van de week. Jaim kun je naar ons huis komen dan creëren we daar iets moois. Uiteraard is dat voor mij geen probleem! Maar alle mooie wensen die het gezin had vielen in het water. Sep heeft met al zijn kracht een eigen besluit genomen.

Zondag 2 februari de dag van de shoot. Ik sta met een vreemd gevoel op. Wat had ik dit gezin nog laatste mooie beelden gegund. Mijn gedachten bleven maar gaan en dat bracht mij naar het water. Even alleen en niemand om mij heen..

Op deze zondag had ik Monique aan de telefoon. Jaim de famillie wil jou er graag bij hebben als fotograaf tijdens de uitvaart. Zou je dit willen en kun je eigenlijk? Ik geef aan dat ik het wel wil maar ik heb nog nooit een uitvaart gefotografeerd. En eigenlijk moest ik werken en had ik nog een andere shoot op de planning staan. Ik geef aan dat ik ga kijken wat ik voor de familie kan betekenen. Zo regelde ik een vrije zaterdag en heb ik woensdag nog even gebeld met Stefan, een fotograaf die ik eerder heb leren kennen op een event, voor wat tips en trics.

Mijn gedachten gingen alle kanten op in die week. Want wat eigenlijk nog bijna niemand wist is dat ik achter de schermen bezig was met de verdieping uitvaart fotografie. Maar voor wie mij kent weet dat ik best emotioneel kan zijn. Ik ben een gevoelig persoon. Dus de vraag die ik mijzelf steeds stelde: kun je dit verdriet wel aan? Heb ik nog extra spullen nodig waarin ik moet investeren? Welke prijzen kan ik eigenlijk hanteren? Maar ik stelde dit plan eigenlijk steeds wat voor me uit. Het idee dat ik huilend achter de camera zou zitten tijdens een uitvaart hield mij steeds weer tegen.

Maar ik besloot dit te doen. En oprecht ik deed het voor de familie. Ik had zo graag mooie herinneringen gemaakt. Maar diep in mijn hart wist ik dat deze vorm van fotografie ook zeer dierbaar en dankbaar zou zijn.

Donderdag 6 februari werden de plannen van de uitvaart doorgenomen met een team van mooie mensen! Bij de boerderij van de familie Weijers tref ik Esmi, Peter, Monique (organisatie), Niels (film), Felix (geluid) en Iede (uitvaartondernemer bij Iede Hoorn Uitvaartzorg). Samen bespreken we de dag die gaat komen. Heftig met alle emoties die erbij komen. Maar alles om een mooi resultaat neer te zetten. Ik geef bij Peter en Esmi aan dat ik graag nog even bij Sep langs wil gaan met de camera. Zodat ik in alle rust nog wat beelden kan maken voor ze. Monique vraagt me of ik vrijdagavond bij het afscheid aanwezig wil zijn om nog wat beelden te maken en zo ben ik er op donderdag, vrijdag en zaterdag.

Vrijdagavond, in alle rust fotografeer ik eerst buiten. Ik kijk tegen een gesloten deur en afgesloten ramen aan. De mooie lichtjes en fakkels geven rust op een nu nog stille plek.

Maar al gauw vormde er buiten een lange rij met vrienden, familie, klasgenoten, dorpsgenoten en meer. Deze rij werd steeds aangevuld en er leek geen einde aan te komen. Zoveel liefde voor hen.

Zaterdag begint mijn dag al vroeg. Om kwart voor 9 sluit ik aan bij het gezin. Iede en Joost (film) volgen ook. Er heerst rust in huis. We beginnen met een kopje koffie en ik schiet nog wat beelden in huis. Want inmiddels is de eigen gemaakte kist voor Sep nog mooier geworden en zijn er heel wat bloemen bij gekomen. De nagels worden nog even met een touch of blue gelakt en dan wordt het tijd om Sep in zijn kist te leggen.

De familie komt nog een laatste groet brengen aan Sep en dan gaat de kist dicht. Ik probeer samen met Joost steeds de momenten eruit te pakken om beelden te kunnen maken voor de familie. Want op een dag als deze gaat alles in een waas voorbij. De familie gaat alvast naar de boerderij en het gezin heeft nog even een moment alleen met Sep. Joost en ik mogen blijven en drinken een kop koffie mee. We kletsen wat en ik maak nog een mooie tekening met Ava. Deze lieve meid zag mijn tatoeages op mijn arm en zei: later als ik ook oud genoeg ben mag ik dit ook voor Sep. Ik liet haar mijn hartje met hartslag van mijn moeder zien op mijn pols en ze zei dat wil ik ook! Mooi hoe kleine dingen verbinden. En Lev pakt nog even zijn eigen rustmoment met een filmpje op de tablet. De rolstoel van Sep wordt nog opgehaald om naar de boerderij te brengen en dan is het gezin er ook klaar voor. Tot op dit moment voel ik alleen maar liefde, kracht en samenzijn. Mooi om mee te nemen voor de rest van de dag.

Sep gaat zijn eigen bus in en het gezin gaat mee. Op naar de boerderij om te worden ontvangen door een haag van familie, vrienden, klasgenootjes, begeleiders en meer. De oprijlaan is tot het einde aan beide kanten gevuld door liefde en verdriet. Door deze mooie haag van liefde gaat het gezin naar de tent die in het weiland staat. En plaatsten Sep zijn kist op een strobaal. De ceremonie begint en ik loop op momenten wanneer het kan rond om uit diverse hoeken beelden te maken. Ik heb al wel snel een fijne plek gevonden waar ik vaker terugkom. Omdat ik hierbij toch wat dichter bij de familie ben. Uiteindelijk maak ik de beelden voor hen.

Door steeds de focus te hebben op wat er gebeurt en wat ik zie krijg ik weinig mee van de woorden die gezegd worden. Stiekem had ik ook al oordoppen in mijn zak gestoken om mij eventueel hiervan af te kunnen sluiten. Maar deze heb ik niet nodig. Ik ken mijzelf namelijk, woorden komen nog weleens binnen en dan schiet ik vol. Wat mij zo af en toe wel raakt zijn de bekende gezichten die ik door mijn camera zie. Verdriet, emoties en tranen. Ik besluit voor mijzelf deze zoveel mogelijk te “negeren” die tranen dan. Want ik wil graag mijn focus behouden.

Er spelen zich prachtige momenten af tijdens de ceremonie en het einde nadert. Even wat drinken en in gesprek met een aantal mensen. Ik stelde kleine feedback vraagjes voor mijzelf zodat ik dit wellicht nog eens kan meenemen, of niet. Veelal hoorde ik terug dat ik niet ben opgevallen. En dat lieve lezers is voor mij het mooiste compliment. Omdat je op een dag als deze niet in de spotlight hoort te staan.

Iede en ik stappen de auto in om naar de school te rijden in Angerlo. De kinderen en ouders die zich daar verzameld hebben mogen een bloem bij Sep op de kist leggen. En lieve Lev kijkt zorgvuldig toe hoe dit eraan toe gaat. Ik vind een mooie hoek vanuit de bus om te fotograferen en we sluiten langzaamaan weer af bij de school.

Ik spring weer bij Iede in de auto en we kletsen wat over privé dingen. Ook mijn lieve mams komt nog even aan bod. Praten over de dood en wat ik destijds beleefd heb dat doe ik niet met iedereen. Het is nou eenmaal niet het gezelligste gespreksonderwerp. Maar zo samen dat voelt goed. We rijden naar Anneriet waar Sep regelmatig kwam. Er wordt een mooie ronde gemaakt en speciaal voor Sep mooie blauwe fakkels!

Op naar de laatste plek die je het liefste wilt vermijden, Slangenburg. De familie neemt hier in een zaaltje afscheid van Sep en Peter en Esmi blijven samen achter. Bijzonder dat ik toch mocht blijven want eerder deze dagen gaven ze aan dit stukje echt samen te willen doen. En ook die keuze zou ik gerespecteerd hebben. Maar op het moment voelde het van beide kanten goed en ik ging mee. De allerlaatste groet..

Dag lieve Sep, mooie ster aan de hemel!

Mijn camera gaat de tas in en dan komen de tranen. Ik knuffel met Esmi en Peter en ik bedank ze dat ik het vertrouwen kreeg van ze om op de meest zwarte dag in het leven mee te mogen. Een ervaring die ik niet snel vergeet. Wat mocht ik met een mooi team van mensen zijn op deze dag.

Er gaan dagen voorbij en ik werk aan de foto’s. Ik besef me steeds meer hoe dankbaar en liefdevol ik deze taak vond. En eigenlijk ook hoe versteld ik van mijzelf stond om kracht te vinden om deze foto’s te maken zonder dat mijn emoties mij de baas werden. Dus mocht jij ooit in een situatie als deze staan en je wenst een fotograaf bij een uitvaart dan draai ik mijn hand daar niet meer voor om. Maak ik mijzelf niet meer gek met vragen als kan ik dit wel? Want nu weet ik van mijzelf dat ik het kan.